اولین باره که انقدر بین نوشتنم فاصله افتاده؛دلیلش اینه که زندگیم یه نظم خاصی پیدا کرده و جایی دیگه برای بیهوده چرخیدن توی نت و سرگرم شدن با فضای مجازی باقی نمونده.
شاید باورش سخت باشه ولی در عرض این بیست روز میانگین استفاده از گوشی رو از روزی هشت ساعت رسوندم به روزی یک ساعت،اونم فقط شب ها بعد از ساعت نه؛شاید تازه مفهوم زندگی کردن رو درک کردم،همیشه وقتی سریال هایی مثل ومپایر دایرز یا اصیل ها میدیدم برام این سوال پیش میومد که اینا چیکار میکنن در طول روز که اصلا سراغ گوشی نمیرن؟ حالا شاید بگید فیلمه و اینجور چیزا،ولی باز فکرم میره سمت روزای سیزده چهارده سالگیم،اونموقع هیچ چیزی به اسم فضای مجازی وجود نداشت،یه فیسبوک بود و سایت های چت روم،ذهنم درگیر این میشد که من اون روزامو چطوری شب میکردم که هیچوقت حوصلم سر نمیرفت تنها تو خونه؟! اونموقع که نه دوستا انقدر صمیمی بودن که همش در حال تماس با هم باشین و نه گوشی بود.
این چند روز برگشتم به همون روزا، صبحا یکم پیاده روی میکنم قبل از رفتن به پانسیونم،خیلی وقتا توی اتوبوس چهل دقیقه خودم تنهام،نگاه میکنم به درخت هایی که با سرعت از کنارشون رد میشیم،بوته های گل وسط بلوار،بچه مدرسه هایی که با یه کیف کوچولو هم قد خودشون میرن مدرسه،عکس میگیرم از گل ها و درخت های توی کوچه و خیابون،بوی بهار نارنجی که پیچیده توی شهر رو با تمام وجود نفس میکشم،فکر میکنم به اینکه چقدر زندگی رو سخت میگیریم بعضیامون
وقتی میشه به همین راحتی سرزنده بود و اینهمه زیبایی توی طبیعت هست،چه کاریه آدم همش بشینه تو خونه؟!یکم برید بیرون،تنهایی،با خودتون خلوت کنید،وقت بذارید برای خودتون،تنها موجود مادی که همیشه باهاتونه خودتونید،یه جوری زندگی نکنید که یهو چشمتون بیوفته توی آیینه و کسی رو که می‌بینید نشناسید!
راستی محبوب جان رو هم چندین بار دیدم،یادم باشه دفعه بعد تعریف کنم.
شاید خیلی حرف زدم و ربطی هم نداشتن به همدیگه،چیزای زیادی توی ذهنم هست که تعریف کنم اما واقعا سر و سامون دادن اینهمه اتفاق و طبقه بندیشون بر اساس زمان و تاریخ خیلی کار سختیه،حداقل برای من.
شاید چند روز دیگه باز بیام و شاید هم نه.
بهار جان تولدت هم مبارک عزیزدل،با اینکه پنج روز دیگه اس ولی شاید نباشم که اونموقع تبریک بگم.
همین دیگه.
تمام.
درباره این سایت